παζλ ουσιαστικά και ρήματα

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΡΗΜΑΤΑ

Οι δημιουργίες του Νικήτα

Οι όμορφες δημιουργίες των παιδιών  μας γεμίζουν 
αισιοδοξία και πάντα μας δίνουν μεγάλη χαρά!!!

Τα επίθετα

ΠΑΖΛ

ΠΑΖΛ  12 ΘΕΟΙ
ΠΑΖΛ ΗΡΑΚΛΗΣ
ΠΑΖΛ ΘΗΣΕΑΣ
ΠΑΖΛ ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ
ΠΑΖΛ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Μένουμε σπίτι

Μια όμορφη ζωγραφιά από την Αναστασία 

για να μας θυμίσει ότι μένουμε σπίτι για να 

                                                    είμαστε ασφαλείς!

ΕΝΟΤΗΤΑ 7

ΚΕΦ. 40 Αριθμοί μέχρι το 7.000

Πολιτισμός

 Τι σημαίνει η λέξη «πολιτισμός»

Πολιτισμός είναι όσα έχει καταφέρει να κάνει ο άνθρωπος, πνευματικά αλλά και τεχνολογικά. Το παρόν και το παρελθόν της ανθρώπινης ζωής, τη μόρφωση, τα έργα τέχνης, τα έθιμα, τον τρόπο ζωής γενικά, το πώς ζούμε, σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε.

Κάποιες φορές αυτή η λέξη έχει πολλές σημασίες, ανάλογα με το τι λέμε. Όπως:

1.      Τη χρησιμοποιούμε επίσης για να δείξουμε όσα έχει καταφέρει μια κοινωνία σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Παράδειγμα: ο μινωικός πολιτισμός, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός κλπ.

2.      Μπορεί ακόμα να σημαίνει την κοινωνία των ανθρώπων γενικά.

Παράδειγμα: Έζησε για πολλά χρόνια μόνος του, μακριά από τον πολιτισμό.

3.      Επίσης, μπορεί να σημαίνει τους καλούς και ευγενικούς τρόπους ενός ανθρώπου.

Παράδειγμα: Από τον τρόπο που συμπεριφέρεται, φαίνεται πως είναι πολιτισμένος. Οι άνθρωποι σ’ αυτό το μέρος δείχνουν μεγάλο πολιτισμό στην τρίτη ηλικία.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ας αρχίσουμε από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος δημιούργησε πολύ σημαντικά έργα, ίσως από τα πιο σημαντικά στην ιστορία του ανθρώπου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην Αρχαία Αθήνα μόνο τα αγόρια πήγαιναν στο «σχολείο». Στο πρόγραμμά τους είχαν γυμναστική, μουσική, ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά και φιλοσοφία.

«…Ο δάσκαλος μόλις τα παιδιά μάθουν να διαβάζουν, τα βάζει να διαβάσουν δυνατά στην τάξη, καθισμένα επάνω σε σκαμνάκια, τους στίχους των μεγάλων ποιητών και τα αναγκάζει να τους αποστηθίζουν… Οι κιθαριστές, με τη σειρά τους, όταν ο μαθητής ξέρει να παίζει το όργανό του, τον βάζουν να μάθει και άλλα έργα λυρικών ποιητών... Αργότερα, στέλνουν το παιδί στον παιδοτρίβη για τα αθλήματα…»

Πλάτωνα, Πρωταγόρας 325c-e

Στην αρχαία Αθήνα γεννήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου η λέξη δημοκρατία, που βγαίνει από τις λέξεις δήμος+κράτος, δηλαδή την εξουσία (το κράτος) πρέπει να την έχει ο δήμος (ο λαός). Αυτή η έννοια δεν υπήρχε ως τότε πουθενά στον κόσμο γιατί κυβερνούσαν βασιλιάδες που μπορούσαν να αποφασίζουν μόνοι τους για όλα.

Οι άντρες Αθηναίοι συζητούσαν κι αποφάσιζαν όλοι μαζί για τα ζητήματα της πόλης τους. Για να συζητήσουν, μαζεύονταν στο λόφο της Πνύκας, δίπλα στην Ακρόπολη. Αποφάσιζαν αυτό που ήθελαν οι περισσότεροι.

Ακόμα, οι Αθηναίοι περνούσαν τον χρόνο τους κάνοντας πολλά κοινά πράγματα με τους σημερινούς ανθρώπους.

Στην Αρχαία Αθήνα οι άντρες συναντούσαν συχνά φίλους και γνωστούς, συζητούσαν, έτρωγαν κι έπιναν μαζί, δηλαδή οργάνωναν συμπόσια. Συμπόσια έκαναν σε οικογενειακές γιορτές, σε γιορτές της πόλης ή όταν συνέβαινε κάτι που άξιζε να το γιορτάσουν: διάφορες επιτυχίες, τον ερχομό ή την αναχώρηση φίλων κ.ά.

H αγορά ήταν το μέρος που συναντιόνταν μόνο οι άντρες, για να σχολιάσουν όσα συνέβαιναν στην πόλη τους. 

Ναούς, αγάλματα, αγγεία, συναντούμε παντού όπου έζησαν οι Έλληνες. Αγγεία κατασκεύαζαν για καθημερινή χρήση. Για να τα ομορφύνουν, ζωγράφιζαν στην επιφάνειά τους διάφορα σχέδια και εικόνες, δηλαδή παραστάσεις. Μελετώντας τις παραστάσεις αυτές μπορούμε να πάρουμε πληροφορίες για το πώς ντύνονταν οι άνθρωποι, πώς γυμνάζονταν, πώς πολεμούσαν, ποιες ήταν οι συνήθειές τους.

Οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύαζαν τα θέατρα με τέτοιο τρόπο, ώστε οι θεατές να μπορούν να βλέπουν και να ακούν τα πάντα, όπου και αν κάθονταν. Ακόμη και ο παραμικρός ήχος από την ορχήστρα ακούγεται και στο πιο ψηλό κάθισμα του θεάτρου.

Είχαν εφεύρει πολλούς τρόπους, μηχανήματα και κατασκευές, για να παρουσιάζεται ένα θεατρικό έργο καλύτερα, πιο φυσικό, πιο ζωντανό.

Οι αρχαίοι Έλληνες αγαπούσαν το θέατρο και το θεωρούσαν σημαντικό για τη μόρφωσή τους. Μάλιστα, στην Αθήνα υποχρέωναν με νόμους τους πλούσιους πολίτες «να χορηγούν», δηλαδή να δίνουν χρήματα, για να οργανώνονται θεατρικές παραστάσεις. Αυτοί ονομάζονταν «χορηγοί». Όσοι δεν είχαν χρήματα, δεν πλήρωναν εισιτήριο. Συχνά, ένα θεατρικό έργο γινόταν θέμα συζήτησης στην πόλη, καθώς η υπόθεσή του μπορεί να είχε σχέση με αυτούς που κυβερνούσαν, τους πρόσφατους πολέμους ή άλλα θέματα που ενδιέφεραν τους πολίτες.

 

Μήνυμα αισιοδοξίας

   Μήνυμα αισιοδοξίας μέσα από τα έργα των παιδιών

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ

Παίζουμε ντάμα;

Βγάζω πούλια

τάγκραμ

καλύπτω την επιφάνεια με πλακάκια

τάγκραμ

Χριστός Ανέστη

Η ζωγραφιά της Ιωάννας

Σκέψεις από το πρώτο μου Πάσχα!
Διαβάζοντας αποσπάσματα από το βιβλίο του 
Γ. Ξενόπουλου "το πρώτο μου Πάσχα" η Ιωάννα 
ζωγράφισε αυτή την υπέροχη ζωγραφιά με εικόνες 
μέσα από το κείμενο. 
Ένα κείμενο που αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.

Το πρώτο μου Πάσχα

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ  ΠΑΣΧΑ   Γρηγόριος Ξενόπουλος

  Αγαπητοί μου,

Α

υτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Και θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ' οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»... Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ' έπαιρνε μαζί της στον Αϊ-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά —από τις οκτώ η μια, από τις εννιά η άλλη. Μα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ' έπαιρνε στην Επισκοπιανή ή στον Άγιο Χαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ' ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Μετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν περίπατο στους Κήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο.                              

 Ώ, ήταν τόσο όμορφα! Η άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ' άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Τι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια! Το έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια. Τα ευαγγέλια προπάντων μ' άρεσαν πολύ. Είναι τόσο ποιητικά αυτά που λένε πριν και μετά το Πάσχα! Πρώτα των Βαΐων —και συνήθως απ' αυτή την Κυριακή άρχιζα να πηγαίνω στις εξοχικές εκκλησίτσες— έπειτα της Ανάστασης, έπειτα του Θωμά, των Μαυροφόρων, της Σαμαρείτιδος... Ο παπα-Λογοθέτης, εφημέριος στον Αί-Χαράλαμπο, πολύ γραμματισμένος, τα έλεγε θαυμάσια. Κι όχι ψαλτά με μπάσα και σικόντα, όπως σ' άλλες εκκλησιές, αλλά διαβαστά, καθαρά, σταράτα, λέξη προς λέξη, και μ' έκφραση, με τόνο ώστε να καταλαβαίνει το νόημα κι ο αγράμματος. Κι αλήθεια, στις εκκλησίτσες εκείνες το περισσότερο πήγαιναν απλοί, ταπεινοί άνθρωποι του λαού —ψαράδες, βαρκάρηδες, κηπουροί, μυλωνάδες. Και σου 'κανε χαρά να τους βλέπεις ντυμένους κυριακάτικα, ν' ακούνε με τόση ευλάβεια και με τόση προσοχή τα λόγια του Κυρίου...

 Τη Μεγάλη όμως Εβδομάδα και το Πάσχα, όλη όλη μου η «εκκλησία» ήταν, την Κυριακή το πρωί, η Ανάσταση που γινόταν στο ύπαιθρο, και κατόπι η λειτουργία: «Δεύτε λάβετε φως, Χριστός Ανέστη, Εν αρχή ην ο λόγος» και καθεξής. Δε μ' έβγαζαν έξω βράδυ, κι ούτε στα Νυμφία με πήγαιναν, ούτε στην Ακολουθία των Παθών, ούτε στη λιτανεία του Επιταφίου, που μόνο την πένθιμη μουσική της άκουγα από μακριά, αν τύχαινε να ξυπνήσω τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής. Έτσι δεν ήξερα καλά τι προηγήθηκε απ’ την Ανάσταση. Μόνο, από την Κυριακή των Βαΐων, πως ο Χριστός μπήκε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα.

Αλλά τι έκαμε κει, τι τον έκαμαν, άκρες μέσες: Κάποιος Μυστικός Δείπνος, κάποιος σταυρικός Θάνατος, κάποια Ταφή σε καινό μνημείο... Τι να ήταν αυτά; Πώς να είχαν γίνει; Μόλις είχα μια ιδέα.

 Κι άξαφνα... τα έμαθα όλα! Είχα μεγαλώσει, φαίνεται, εκείνο το χρόνο, κι οι γονείς μου με πήραν μαζί τους παντού.. Έτσι άκουσα και τα φοβερά εκείνα ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης και της Μεγάλης Παρασκευής και το Σήμερον κρεμάται!... Είδα και το Χριστό με το αγκαθένιο του στεφάνι στο μαύρο σταυρό, ένα μεγάλο Χριστό σαν αληθινό... Έπειτα τον είδα και νεκρό, ξαπλωμένο στο χρυσό Επιτάφιο (κι ο Χριστός του Επιταφίου στη Ζάκυνθο δεν είναι κεντημένος σε πανί, είναι ζωγραφισμένος σε ξύλο, σαν εικόνα περικομμένη, όπως κι ο Εσταυρωμένος). Και θυμούμαι ακόμα τι αλλιώτικη εντύπωση, τι μεγαλύτερη χαρά μου έκαμε το Πάσχα στην εκκλησίτσα, την πρώτη φορά, αφού είχ' ακούσει πια κι ιδεί και μάθει όλα τα προηγούμενα. Μπορώ να πω πως αυτό ήταν το πρώτο μου Πάσχα.

 Γιατί όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα την είχα περάσει με το πένθος, με τη λύπη των Παθών. Είχα παρακολουθήσει το Χριστό στο μαρτύριό του, στην αγωνία του, στο θάνατο του· είχ' ακούσει και τη Διαθήκη του, είχα παρακαθίσει και στο Μυστικό Δείπνο, είχ' ακολουθήσει και την εκφορά του, κλαίγοντας μαζί με τη Θλιμμένη Μητέρα, που κι αυτή ακολουθούσε ζωγραφιστή σε μια μεγάλη εικόνα σαν αληθινή: ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον... Γι' αυτό το Χριστός Ανέστη μου έκαμε ύστερα τόση χαρά, τόση αγαλλίαση, γι' αυτό μου φάνηκε σαν μιαν υπέρτατη ικανοποίηση, σαν μια νίκη, σαν ένας θρίαμβος. Εκείνος που φόρεσε για εμπαιγμό ψεύτικη πορφύρα. Εκείνος που ποτίσθηκε χολή και ξίδι, και μαστιγώθηκε, και καρφώθηκε σε ξύλο, και πέθανε μαρτυρικά, σαν άνθρωπος, έβγαινε ζωντανός από τον τάφο κι ανέβαινε στον ουρανό σαν Θεός!

 Ετσι έπρεπε να είναι. Για να μου δώσει τόση χαρά η Ανάσταση, έπρεπε να προηγηθεί το Πάθος· για να μου κάμει τόση εντύπωση το Πάσχα, έπρεπε να γνωρίσω τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μαθαίνοντας όσα έμαθα εκείνον το χρόνο, μάθαινα τη ζωή, που ως τότε ήμουν πολύ μικρός για να την ξέρω, αφού οι γονείς που με φρόντιζαν και μ' οδηγούσαν, δεν με πήγαιναν παρά στις χαρούμενες κυριακάτικες λειτουργίες και με προφύλαγαν απ' τα λυπητερά, που δεν ήταν ακόμα για μένα. Έτσι και στη ζωή: Τη χαρά, την αληθινή χαρά, την κατακτούμε ύστερ' από αγώνα και αγωνία, ύστερ' από κόπο και λύπη. Πριν από κάθε μας Πάσχα, πρέπει να περάσουμε μια Μεγάλη Εβδομάδα.

 Ω, αυτό το ξέρετε και σεις από τώρα. Μήπως την εβδομάδα των διαγωνισμών του σχολείου, που προηγείται από τη νίκη και τη χαρά του άριστα, δεν την ονομάζετε... Μεγάλη Εβδομάδα;

Γελάτε, ε;... Και του χρόνου!

( Από το περιοδικό Η Διάπλασις των Παίδων)

Κόκκινα αυγά με τη βοήθεια φίλων και φύλλων

Μεγάλη Πέμπτη και ήρθε η ώρα, κατά το έθιμο, να βάψουμε τα αυγά μας.

Σήμερα θα μάθουμε πώς βάφονται τα αυγά με σχεδιάκα από φύλλα φυτών.
Βράζουμε τα αυγά που θέλουμε να βάψουμε σε χαμηλή φωτιά. Όταν βράσουν τα βάζουμε πάνω σε μια πετσέτα να στεγνώσουν
και να κρυώσουν.
Όταν κρυώσουν βάζουμε σε μία ή δύο πλευρές του κάθε αυγού
μικρά φυλλαράκια από φυτά ( μαϊντανό, δυόσμο, άνηθο κλπ.)
και τα τυλίγουμε με οποιοδήποτε διχτυωτό ύφασμα ( τούλι, καλσόν). Έπειτα τα βάφουμε σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας της βαφής. Όταν τελειώσει η διαδικασία της βαφής, τα αφήνουμε να στεγνώσουν. Τέλος αφαιρούμε το ύφασμα και τα τοποθετούμε σε μια ωραία πιατέλα.
Καλή επιτυχία!!!!!